Να ξέρουμε τι ζητάμε!

Κάποτε, όχι τόσο παλιά όσο θυμίζει η πρώτη σκέψη, υπήρχε η παγιωμένη αντίληψη ότι ο πολιτικός θα έπρεπε να παραμένει στο απυρόβλητο και έπρεπε να προβεί σε ενέργειες τύπου Τσοχατζόπουλου για να βρεθεί στο στόχαστρο του Νόμου. Όσο κι αν ορισμένοι θα διαφωνήσουν, η επικρατούσα αντίληψη στην κοινωνία επί δεκαετίες, ήταν "να μην ποινικοποιηθεί η πολιτική".  

Το ειδικό δικαστήριο των αρχών του `90, έχει αφήσει βαθιά σημάδια, μπόλικες ενοχές και ακόμη περισσότερα απωθημένα, στην Ελληνική κοινωνία. Σε ορισμένους, ίσως και τύψεις. Ο πανδαμάτωρ χρόνος όμως, έχει τον τρόπο να θεραπεύει παντός είδους μη υγιή κατάσταση.

Έτσι, με την "βοήθεια" της υπερδεκαετούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, το πράγμα ξεκίνησε να βελτιώνεται. Σαφώς και πολλά αμαρτήματα (ειδικά στο διάστημα 2009-2020) παραγράφηκαν ή και "παραγράφηκαν" αλλά σταδιακά έχει αρχίσει να εδραιώνεται η λογική της εφαρμογής των νόμων. Όσο κι αν σε αυτό διαφωνούν κάποιοι, όσο και αν ορισμένοι, με ξεκάθαρη πολιτική στόχευση, προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο.  

Και δυστυχώς το καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό γιατί ο μέσος πολίτης δεν έχει την εμπειρία ή τις απαραίτητες γνώσεις για να σχηματίσει τεκμηριωμένη άποψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του παραιτηθέντα υπουργού Κώστα Καραμανλή, όπου ακούγονται τα μύρια όσα, αλλά ελάχιστα ευσταθούν. Π.χ. από την στιγμή που κατηγορείται για παραλείψεις, δεν προστατεύεται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και άρα, εάν προέκυπταν ή προκύψουν ποινικές ευθύνες από την συνεχιζόμενη εισαγγελική έρευνα, δεν χρειάζεται ούτε απόφαση της Βουλής ούτε η οποιαδήποτε άλλη κοινοβουλευτική διαδικασία. Εάν ο εισαγγελέας και οι ανακριτές διακρίνουν ποινική ευθύνη καλείται και μπορεί να χαρακτηριστεί ύποπτος ανά πάσα στιγμή!  

Παρόλα αυτά, το ένα μέρος της αντιπολίτευσης ζητά σύσταση προανακριτικής επιτροπής από την Βουλή (για ποιον λόγο άγνωστο, αφού δεν έχει αρμοδιότητα και δεν χρειάζεται), ενώ ένα άλλο απαιτεί να τον καλέσει αμέσως "η Δικαιοσύνη", δηλαδή αφενός κάνει ευθεία πολιτική παρέμβαση στο έργο της, αφετέρου προβάλλει… μαντικές ικανότητες μιας και η πλήρης δικογραφία και το σύνολο των στοιχείων και μαρτυριών, είναι γνωστά ΜΟΝΟ στους ανακριτές, όπως επιβάλλει ο νόμος και ακριβώς για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα και η ορθότητα του ερευνητικού αποτελέσματος.

Μην σκεφτείτε πως δεν γνωρίζουν και λένε όσα λένε από άγνοια. Δόξα τω Θεώ, όλα τα κομματικά επιτελεία διαθέτουν περισσότερους νομικούς απ’ όσους χρειάζονται και εν τέλει, άγνοια νόμου απαγορεύεται. Ακόμη περισσότερο σε θεσμικούς παράγοντες…

Μην παρεξηγηθώ, προφανώς υπάρχουν ζητήματα τα οποία έχουν μείνει "ανέγγιχτα", σαφέστατα υπάρχουν σημεία που χρειάζονται διευκρίνηση. Τόσο στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών, όσο και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις.

Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι του σημείου το 77% των Ελλήνων (με βάση τις έρευνες) να θεωρεί πως "έγινε συγκάλυψη στα Τέμπη, υπάρχει μεγάλη και εξαιρετικά ανησυχητική απόσταση. Απόσταση που δείχνει ότι οι ρίζες της Δημοκρατίας στην χώρα, δεν είναι τόσο μακριά από την οχλοκρατία, όσο εμείς φανταζόμαστε.

Όταν "ζητείται δικαιοσύνη", είναι υποχρεωτικό οι ζητούντες να ξέρουν τι ακριβώς ζητάνε και ποιοι είναι οι κανόνες για να υπάρξει πραγματικά αυτό που ζητούν! Και, σ’ ένα τόσο σοβαρό και κρίσιμο για την Δημοκρατία ζήτημα, να μην σκέφτονται καν παιχνίδια πολιτικής κουτοπονηριάς.

Εκτός και δεχθούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως μπορούμε να απαιτούμε κάτι, για το οποίο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι και υπό ποιους κανόνες λειτουργεί, αλλά το ζητούμε έτσι κι αλλιώς, επειδή μας ακούγεται ωραίο.

Ξέρετε κάτι όμως; Αυτού του είδους η πρακτική, σε οποιοδήποτε πεδίο εκτός πολιτικής, αποκαλείται "χαζή". Μήπως λοιπόν χρειάζεται να αναθεωρηθεί και σε αυτό το πεδίο;

Πέτρος Λάζος
[email protected]