Το ανέκδοτο των ημερών: Άρση μονιμότητας των κρατικών υπαλλήλων...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ως ανέκδοτο του 2010 η άρση μονιμότητας των κρατικών υπαλλήλων, ήταν αστείο. Το 2012 αδιάφορο… Το 2014 κρύωσε… Τώρα είναι να χτυπιέσαι στα γέλια...

Να σημειωθεί μόνο ότι το 2010 που, υπό τον φόβο της Τρόικας και των μνημονίων, απλά ψιθυρίστηκε... πολιτικά το ενδεχόμενο άρσης της μονιμότητας (όταν το ΔΝΤ και η ΕΕ κατέγραφαν την ανάγκη μείωσης κράτους και κρατικών υπαλλήλων κατά 30% σε πρώτη φάση… με κλείσιμο εκατοντάδων άχρηστων Οργανισμών και υπηρεσιών), το πολιτικό παρασκήνιο για την κομματική πελατεία 750.000 κρατικών υπαλλήλων (κεντρική κυβέρνηση και ΔΕΚΟ) οργίασε. Μόλις το πήραν χαμπάρι, τα μάζεψαν και το ξέχασαν το θέμα...

Η ταραχή των πολιτικών και των κομμάτων τότε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Και μαζί με κάποια μορφή συγκατάθεσης των δανειστών το πήραν πίσω με υποσχέσεις ότι δεν θα γίνουν άλλες προσλήψεις. 

Προσλήψεις καθαρά κομματικές βέβαια, αφού η χρεοκοπία δεν άφηνε περιθώρια και ελπίδες για σχέδια επέκτασης και μεγέθυνσης αυτού που λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε… κρατική μηχανή(!).

Η γενικότερη καταγραφή κρατικών υπαλλήλων μαζί με τις στρατιωτικές δυνάμεις, τις δημοτικές και κοινοτικές και τους παπάδες ήταν από τότε πάνω από 1.100.000. 

Ο αριθμός αυτός βεβαίως και διατηρήθηκε και στη 15ετή χρεοκοπία, με εγγύηση όλων των κομμάτων ότι δεν θα χαθεί ούτε μία καρέκλα στο κράτος... Η τελευταία διαβεβαίωση έγινε στις εκλογές του 2023 από το κόμμα της σημερινής κυβέρνησης. 

Το 2012, όπως και το 2014, με κάποιες ακαταλαβίστικες πολιτικές φανφάρες από εδώ και από εκεί, ανακινήθηκε ξανά η μονιμότητα, όχι γιατί κάποιος σκέφτηκε το συμφέρον των φορολογούμενων αλλά επειδή ήταν ένα κάποιο καλοστεκούμενο σύνθημα σε προεκλογικές περιόδους. 

Η αριστερά της προόδου... (μη ξεχνάμε το προόδου) ήταν περισσότερο προσεκτική. Δεν άφηνε να της φύγει ούτε υπονοούμενο για άρση της μονιμότητας ή μεταβολή στις συνθήκες τοποθέτησης κομματικού πελατειακού δυναμικού στο κράτος. 

Οι άλλες παρατάξεις και οι κυβερνήσεις των περιόδων 2010-2014 έφερναν το θέμα που και που, αλλά χωρίς να το εννοούν. Πώς ήταν δυνατόν άλλωστε να ανατρέψουν πολιτική βούληση 120 ετών (από το 1911 της θεσμοθέτησης από τον Βενιζέλο) χωρίς την παραμικρή συζήτηση. 

Και πάμε τώρα και στην ουσία της μονιμότητας των κρατικών υπαλλήλων που δεν είναι άλλη από τους εκάστοτε και κατά περίπτωση... πολιτικούς και κομματικούς υπολογισμούς τους πολιτικού κόστους. 

Τα νούμερα, για τον αριθμό των κρατικών υπαλλήλων της γενικής κυβέρνησης, των ΔΕΚΟ και των Οργανισμών, μειώνονται με ρυθμό 1-2 υπηρεσίες κάθε 10 χρόνια, ίσως και περισσότερα…, αλλά στο τέλος δεν αλλάζουν... 

Όπως και να τα μετρήσουμε, δύσκολα θα βρούμε λιγότερους από 750.000. Και με την ευρύτερη έννοια των υπαλλήλων του κρατισμού μας αδύνατον κάτω από 1.000.000. Μετρήστε τους όπως θέλετε. 

Υπάρχει κόμμα να επιτρέψει στην κυβέρνησή του να αλλοιώσει το κρατισμό μας που κλείνει το 2025 τα 50 του χρόνια, από το 1975; 

Να χάσει δηλαδή εκλογική πελατεία (5 ψήφων για κάθε διορισμό και περισσότερων όταν μιλάμε για ρουσφέτια εδώ και εκεί) στην περιφέρεια, ειδικά στην παρατεταμένη πολύχρονη περίοδο της αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης; 

Και γιατί να το κάνει; Για να δείξει στους ιθαγενείς του ότι διαχειρίζεται σωστά τους φόρους τους και ότι είναι, όπως όλη η ΕΕ, συγκρατημένο στην επέκταση του κράτους; Ωστόσο, θα μου πείτε, η άρση της μονιμότητας των κρατικών υπαλλήλων τέθηκε προ ημερών από τις δυνάμεις της προόδου... Και τι έγινε…; Να μη πουν και κάτι... να περνάει η ώρα; 

[email protected]