Μήπως δεν έπρεπε να τους σπουδάσουμε όλους;

Του Γιώργου Κράλογλου

Ο σημερινός τίτλος από τον Lysikratis στο σημείωμα για το εργασιακό. Ο ΑΚ1969 του απαντά: "τώρα έχουμε και νέο επάγγελμα ‘Εκπονητής εργασιών’". 

Η "σκυτάλη” σε εμάς με αφορμή το τελευταίο 48ωρο που βγήκαν στα "μπαλκόνια” της προεκλογικής πολιτικής τα γνωστά για τη σύνδεσης της παιδείας και ειδικά των Πανεπιστημίων με την παραγωγή και άλλα παρόμοια, που δεν πέρασε πολιτικός και κυρίως πολιτικάντης... της μεταπολίτευσης και να μην αναλύσει το εντελώς δικό του παραμύθι... 

Οφείλοντας όμως σεβασμό στους λόγους που μας προετοίμασαν (από προχθές) να δώσουμε συνέχεια στα ερεθίσματα του Forum και στον σχολιασμό του σημειώματος μας "Ούτε η νέα κυβέρνηση του 2027 θα λύσει το εργασιακό”, θα υπενθυμίσουμε τα σχόλια των δύο συγκεκριμένων σχολιαστών και θα δώσουμε εμείς τη συνέχεια.

Η τοποθέτηση του Lysikratis: "...Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα με τα εργασιακά και τα μισθολογικά των εργαζομένων, και ειδικά αυτών που είναι νέοι ηλικιακά. Αυτό βέβαια έχει και την κοινωνική του διάσταση που σχετίζεται με τον γνήσια ελληνικό πληθυσμό της χώρας μας. Οι αριθμοί και τα στατιστικά δείχνουν καθοδική πορεία. Κάθεσαι, σκέφτεσαι και λες, Μήπως δεν έπρεπε να τους σπουδάσουμε όλους? Πόσοι αγρότες, με εξαιρέσεις πάντα, θέλουν και τα παιδιά τους να συνεχίσουν την καλλιέργεια των κτημάτων τους? Ήδη η ελληνική κτηνοτροφία σχεδόν έσβησε! Έρχεται και η σειρά της γεωργίας... Πόσοι από τους σημερινούς πενηντάρηδες θα αποκτήσουν κάποτε εγγόνια, και αν ζήσουν καλά ίσως και δισέγγονα? Από την άλλη… το κυβερνητικό επιτελείο μοιάζει να είναι αισιόδοξο. Όσο αισιόδοξοι ήταν και όλοι οι μεταπολιτευτικοί…”.

Και η απάντηση του ΑΚ 1969: "...Κάθεσαι, σκέφτεσαι και λες, Μήπως δεν έπρεπε να τους σπουδάσουμε όλους… Οι εισακτέοι επιβάλλεται να μειωθούν κατά τουλάχιστον 50%, ΤΩΡΑ. Η βιομηχανία παραγωγής πτυχιούχων οι οποίοι ως επί το πλείστον, όχι μόνο δεν ξέρουν να κάνουν κανένα παραγωγικό επάγγελμα αλλά αποχωρούν εντελώς από την αγορά εργασίας παραγωγικών θέσεων, είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των πελατειακών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Το πλέον εξοργιστικό είναι ότι αυτές οι ελεεινές κυβερνήσεις έφτιαξαν ένα σύστημα εκπαίδευσης στο οποίο τα παιδιά πάνε φροντιστήριο για να μπουν σε μια σχολή η οποία τα κάνει καθηγητές φροντιστηρίου για να βάζουν παιδιά να γίνουν καθηγητές φροντιστηρίου οι οποίοι θα βάζουν τα επόμενα παιδιά να γίνουν καθηγητές φροντιστηρίου. Αυτός ο εντελώς άχρηστος και επιβλαβής για τη χώρα κύκλος συνεχίζεται και κανείς δε μιλάει γιατί όλοι βολεύονται. Από τους καθηγητές μέχρι τους σουβλατζήδες των επαρχιακών πόλεων. Τώρα έχουμε και νέο επάγγελμα σε αυτή την παρανοϊκή αθλιότητα: "Εκπονητής εργασιών". Ήδη έχουν ξεφυτρώσει κάμποσες εταιρείες και ελεύθεροι επαγγελματίες που αναλαμβάνουν την "εκπόνηση εργασιών" για φοιτητές, μαθητές λυκείου και μαθητές γυμνασίου. Αυτά τα παιδιά αντί να κάνουν μόνα τους τις εργασίες τους προτιμούν να δίνουν λεφτά του μπαμπά στον "εκπονητή" για να αγοράσουν από εργασίες τριμήνου μέχρι ολόκληρες πτυχιακές εργασίες ώστε να γίνουν κομμάτι όλης αυτής της βιομηχανίας παραγωγής άχρηστων πτυχιούχων. Και ποιος νοιάζεται για το ότι αυτό είναι ποινικό αδίκημα; Όλοι βολεύονται, οπότε επικρατεί σιωπή και για αυτό....”.

Αυτή είναι η εικόνα μας και στη σχέση της παιδείας με την οικονομία μας και των Πανεπιστημίων με την παραγωγή μας και την παραγωγικότητά μας. Διαφορετικά θα προέκυπτε το εξής ερώτημα.

Ποιος ο λόγος, και της σημερινής κυβέρνησης αλλά και υποψήφιων ευρωβουλευτών (των εκ των πλέον πιθανών για την ευρωβουλή) να βεβαιώνουν για τη δική τους προσωπική συμβολή της σύνδεσης της μαθητείας (λέει) με την επιχειρηματική μας κοινότητα, ώστε να ξεκινήσει από τώρα η προσαρμογή στην ανάγκη μεγαλύτερης παραγωγικότητας αλλά και η "γεφυροποίηση” παραγωγής και ανώτατης εκπαίδευση προς κάλυψη των τεράστιων σημερινών κενών...; 

Ας προστατέψουμε με σεβασμό την αξία του μηχανισμού σύνδεσης της παραγωγής με την πανεπιστημιακή πορεία όσων ζητούν να το επιδιώξουν στον τόπο τους (για να αποφύγουν και για λόγους σπουδών τη μετανάστευση) και ας αφήσουμε πίσω την ελαφρότητα στην οποία κατέφυγαν κατά τη μεταπολίτευση όλες οι κυβερνήσεις σε ένα όντως εξαιρετικά παραμελημένο θέμα (επί της ουσίας) όπως είναι η σύνδεση Πανεπιστημίων με την παραγωγή, που έπρεπε να γίνει χθες όπως σε όλη την Ε.Ε.

[email protected]